RUUD GULLIT

 

Ruud Gullit (Amsterdam, 1 september 1962), officiële naam Rudi Dil, is een voormalig Nederlands profvoetballer. Hij won diverse grote prijzen, waaronder meermaals de Europacup I. Hij wordt algemeen erkend als een van de beste Nederlandse voetballers ooit en was onderdeel van de zogenaamde 'gouden generatie' die in 1988 Europees kampioen werd en waarvan hij aanvoerder was. De tweevoudig Wereldvoetballer van het jaar en eenmalig Europees voetballer van het jaar werd door oud-voetballer Pelé in maart 2004 vermeld in de opgestelde Lijst FIFA 100 beste spelers.

In 1998 zette hij een punt achter zijn carrière en begon hij een loopbaan als trainer. Hij werkte als hoofdtrainer bij Newcastle United, Chelsea, Feyenoord, Los Angeles Galaxy, het Nederlands elftal onder 21 en Terek Grozny. Hij was ambassadeur van het HollandBelgium Bid.

Biografie
Gullit werd geboren te Amsterdam als buitenechtelijk kind van de Surinamer George Gullit en de Amsterdamse Ria Dil. Gullit gebruikt in het dagelijks leven de naam van zijn vader, hoewel hij bij de burgerlijke stand ingeschreven staat als Rudi Dil. Zijn vader is in 1958 met zijn vrouw en drie kinderen naar Nederland geëmigreerd. Hij zocht zijn buitenvrouw en zoontje regelmatig op, maar bleef bij zijn gezin wonen.

Spelerscarrière
Jeugd
Gullit begon met voetballen bij ASV Meerboys en speelde daarna bij DWS. Hij voetbalde veelal op het Balboaplein in Amsterdam met onder andere zijn boezemvriend Frank Rijkaard, met wie hij ook bij DWS speelde. In de loop van seizoen 1978/79 maakte hij de overstap naar Eredivisieclub HFC Haarlem. Trainer Barry Hughes had al langere tijd belangstelling voor Gullit en wist door persoonlijk contact met vader George Gullit en de belofte hem zijn school te laten afmaken onder andere AFC Ajax en Feyenoord de loef af te steken.

HFC Haarlem

9-9-1979: Ajax-Haarlem 1-1. Rechts: Ruud Gullit, links Abe van den Ban (beiden Haarlem). Midden: Dick Schoenaker (Ajax) scoort in buitenspelpositie. Achtergrond: Søren Lerby (Ajax).
Gullit debuteerde op 19 augustus 1979 in een thuiswedstrijd van Haarlem tegen MVV op 16-jarige leeftijd in de Eredivisie. De fysiek sterke jongeling die als libero werd ingezet, speelde dat seizoen 24 wedstrijden en degradeerde met zijn ploeg door als laatste te eindigen naar de Eerste divisie. Hier speelde hij 36 wedstrijden, waarin hij veertien maal het net vond. Mede dankzij zijn optredens werd Haarlem kampioen van de Eerste divisie in 1980/81 en promoveerde naar het hoogste niveau. Gullits optreden werd beloond met de prijs van beste voetballer van de Eerste Divisie. Terug in de Eredivisie scoorde Gullit opnieuw veertien keer, waaronder één na een spectaculaire dribbel tegen FC Utrecht. Haarlem eindigde als vierde van Nederland in het seizoen 1981/82 en plaatste zich daarmee voor de enige keer in haar historie voor Europees voetbal. Gullit zou het Europese avontuur niet meemaken; hij verhuisde naar Feyenoord.

Feyenoord

Gullit met Johan Cruijff bij Feyenoord (31-10-1983)
In zijn eerste seizoen bij Feyenoord, 1982/83, was hij een vaste kracht bij Feyenoord, met 33 wedstrijden en acht doelpunten. Feyenoord werd tweede in de competitie. In 1983/84 speelde Gullit aan de zijde van Johan Cruijff. Het duo had een belangrijke rol in het winnen van de dubbel (landskampioenschap en KNVB beker). Gullit, inmiddels in de rol van aanvallende middenvelder, werd verkozen tot Nederlands voetballer van het jaar. Verder kwam Gullit dat seizoen voor het eerst in Europees verband in actie. In het seizoen 1984/85 eindigde Feyenoord als derde in de competitie; Gullit was bijna de helft van het seizoen geblesseerd.

PSV
In de seizoenen 1985/86 en 1986/87 kwam Gullit voor PSV uit. Het was een succesvolle periode, met respectievelijk 24 en 22 doelpunten, twee Nederlandse landstitels en een titel als Nederlands Voetballer van het Jaar en winnaar van de Gouden Bal (1987). Ook in Oranje was hij inmiddels een vaste waarde en was nadrukkelijk in beeld bij de buitenlandse topclubs. Gullit forceerde een vertrek door in een interview in tijdschrift Nieuwe Revu het beleid van PSV te bekritiseren, alhoewel hij in 2009 in een interview in het programma Andere Tijden Sport beweerde dat de eigenlijke reden voor het interview was om het vertrek van manager en technisch directeur Hans Kraay sr. te forceren en dat hij op dat moment niet bij PSV weg wilde. Kort hierna, medio 1987, vertrok Gullit naar AC Milan, voor 16,5 miljoen gulden, een recordbedrag in die tijd.[2]

AC Milan

Gullit met René van der Gijp in het Nederlands elftal, 20-9-1982
Bij AC Milan vormde Gullit met landgenoten Frank Rijkaard en Marco van Basten jarenlang een 'gouden trio'. In een driespitsensysteem begon Gullit aanvankelijk aan de rechterkant, door blessures bij Van Basten fungeerde Gullit echter veelal als centrumspits. Gullit kende de nodige aanpassingsproblemen in Italië, maar won uiteindelijk wel met AC Milan de Serie A. Ook wist men als vervolg hierop de Italiaanse Supercup te veroveren. Op zijn persoonlijke erelijst kon hij ook twee grote prijzen bijschrijven, namelijk die van Europees voetballer van het jaar en Wereldvoetballer van het jaar. Ook in 1989 werd Gullit tot Wereldvoetballer van het Jaar verkozen.

In 1988/1989 kende Gullit een blessure die operatief verholpen moest worden, waardoor hij in totaal maar 27 keer in actie kwam. Hij scoorde vijf competitietreffers en evenveel doelpunten in de Europacup I. In laatstgenoemde toernooi was Milan succesvol: onder meer via een 5-0-overwinning op Real Madrid plaatste de club zich voor de finale tegen Steaua Boekarest. Deze werd met 4-0 gewonnen, door twee doelpunten van Gullit en twee van Van Basten. Als Europa's beste won men tevens de Europese Super Cup en de wereldbeker voor clubs. Het seizoen erop won AC Milan deze drie prijzen opnieuw. De bijdrage van Gullit was ditmaal te verwaarlozen. Door een zware knieblessure kwam hij slechts drie wedstrijden in actie. In 1990-1991 maakte Gullit fit zijn opwachting bij Milan en scoorde zevenmaal in 26 competitieduels. Tevens ging Milan op jacht naar de derde Europacup op rij, maar slaagde daar niet in. In de halve finale stond men op de rand van de uitschakeling tegen Olympique Marseille, toen plotseling het licht uitviel. Dit werd kort daarna verholpen, maar de selectie van AC Milan had zich al teruggetrokken in de kleedkamer en weigerde de resterende minuten te spelen. Het betekende een reglementaire 3-0-overwinning voor Marseille en Europese uitsluiting van een jaar voor AC Milan.

Wellicht mede dankzij de Europese uitsluiting kon Milan zich in 1991-1992 volledig op het eigen land richten en won op ongeslagen wijze de Serie A en de Supercup. Gullit leverde hieraan een bijdrage van zeven doelpunten. Desondanks werd zijn rol in het elftal minder belangrijk. In 1992-1993 speelde Gullit slechts 15 Serie A-wedstrijden (zeven goals) en in de verloren Europacup I-finale tegen Marseille behoorde Gullit niet tot de drie toegestane buitenlanders in de wedstrijdselectie. Wel kon Gullit dit seizoen zijn laatste Italiaanse kampioenschap vieren, maar hij vertrok vervolgens bij de club waar hij zijn grootste successen kende.

Sampdoria
Het eveneens Italiaanse Sampdoria wist de Nederlandse ster te overtuigen voor hen te tekenen en werd niet teleurgesteld. Gullit leidde Sampdoria naar de derde plaats in de Serie A. Met zestien competitietreffers was het zijn meest productieve seizoen in Italië. In de bekerfinale kwam Sampdoria uit tegen Gullits oude ploeg AC Milan. Uitgerekend Gullit maakte het winnende doelpunt. AC Milan was zo onder de indruk, dat besloten werd hem vast te leggen voor het seizoen 1994-1995. Hij won er opnieuw de Italiaanse Supercup ten koste van Sampdoria. Veel gebruik werd er vervolgens niet van hem gemaakt en halverwege het seizoen keerde Gullit terug naar Sampdoria, waar hij negen keer doel trof in 22 wedstrijden.

Chelsea
Na acht jaar in Italië te hebben doorgebracht vertrok de inmiddels 32-jarige Gullit naar Engeland. Bij Chelsea speelde Gullit aanvankelijk in zijn oude rol als 'sweeper' achter de verdediging, met wisselend succes. Uiteindelijk werd hij als middenvelder gebruikt en scoorde driemaal in het FA Cup-toernooi dat tot de halve finale leidde. In de competitie kende hij weinig succes. In de opvolgende twee seizoenen, waarin Gullit als speler-trainer fungeerde, kwam hij achttien competitiewedstrijden in actie. Met zijn ploeg won hij in 1997 de FA Cup. In 1998 werd hij verrassend ontslagen door Chelsea en hij beëindigde zijn actieve voetballoopbaan.

Oranje

Ruud Gullit, 21-3-1988
In 1978 en 1979 werd Gullit geselecteerd voor het UEFA-jeugdelftal met als coach Ger Blok. Hij debuteerde op zijn negentiende verjaardag voor het Nederlands elftal in een verloren wedstrijd tegen Zwitserland. In zijn vroege interlandcarrière kende hij weinig succes: Oranje kwalificeerde zich net niet voor het WK 1982. Ook het EK 1984 werd niet bereikt, een dubieuze 12-1-overwinning van Spanje op Malta zorgde ervoor dat Oranje net het eindtoernooi miste. Met het WK 1986 werd het derde grote toernooi op rij net misgelopen.

Mede dankzij vijf kwalificatiegoals van Gullit wist Nederland zich te kwalificeren voor het EK 1988 in West-Duitsland. Gullit, inmiddels speler van AC Milan en aanvoerder van Oranje, speelde een sterk toernooi. Oranje wist zich onder leiding van coach Rinus Michels te plaatsen voor de halve finale, waarin gastland West-Duitsland met 1-2 verslagen werd. In de finale tegen de Sovjet-Unie was het Gullit die de score opende met een kopbal. Een wereldberoemd doelpunt van Van Basten bracht de eindstand op 2-0. Hiermee kon Gullit als aanvoerder de trofee in de lucht houden.

De Europees kampioen kwalificeerde zich voor het WK 1990 en de verwachtingen waren hoog. Gullit, net terug van de knieblessure die hem bijna het gehele seizoen aan de kant hield, was wederom als aanvoerder van de partij. Al snel werd duidelijk dat Gullit wedstrijdritme miste en hij was dan ook ver van zijn normale niveau verwijderd. Wel scoorde hij een belangrijk doelpunt in de groepswedstrijd tegen Ierland, waardoor Oranje de groepsfase met drie gelijkspelen net overleefde. Evenals twee jaar eerder kwam Oranje tegenover West-Duitsland te staan. De uiteindelijk winnaar bleek met 2-1 net te sterk en Nederland was uitgeschakeld. Het zwakke toernooi van Oranje werd deels geweten aan incidenten binnen de spelersgroep.

Na het teleurstellende WK kwalificeerde Oranje zich voor het EK 1992 en Gullit speelde vijf kwalificatiewedstrijden. Op het eindtoernooi haalde Oranje haar revanche op Duitsland, maar werd in de halve finale na verlenging uitgeschakeld door de uiteindelijke winnaar Denemarken. Na dit toernooi kwam Gullit nog vijf keer in actie voor Oranje, raakte in conflict met Dick Advocaat en bedankte voor de nationale ploeg.
.









.












.

.